اشعاری بسیار زیبا از خیام

اشعاری بسیار زیبا از خیام ,اندیشمندی که قرنها قبل فلسفه بشر امروزی را سروده بود

یک جام شراب صد دل و دین ارزد                  یک جرعه می مملکت چین ارزد

جز باده لعل نیست در روی زمین                    تلخی که هزار جان شیرین ارزد

موسسه جیمز رندی مدعی است که هیچ اتفاق ماوراء طبیعی هرگز رخ نمیدهد و هیچکس دارای نیروهای ویژه و فوق بشری نیست وهیچ نیروی برتری وجود ندارد. این موسسه مبلغ یک میلیون دلار (بیش از دو ملیارد تومان) به هرکسی که بتواند طی یک آزمایش دقیق و در شرایط آزمایشگاهی این ادعا را رد کند اختصاص میدهد. درصورتی که شما چنین ادعایی را رد کنید علاوه بر اینکه  اعتقاداتتان برای همه عمربیمه کرده اید ، یک میلیون دلار نیز بعنوان پاداش به شما اختصاص خواهد گرفت. برای اطلاعات بیشتر به این آدرس اینترنتی مراجعه کنید

http://www.faithfreedom.org

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$

در خواب بدم مرا خردمندی گفت                     کز خواب کسی را گل شادی نشکفت

کاری چکنی که با اجل باشد جفت                    می  خور که بزیر خاک میباید خفت

****

این قافله عمر عجب میگذرد                           دریاب دمی که با طرب میگذرد

ساقی غم فردای حریفان چه خوری                   پیش آر پیاله را که شب میگذرد

هر چند که رنگ و بوی زیباست مرا                چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا

معلوم نشد که در طربخانه خاک                      نقاش  ازل   بهر  چه  آراست   مرا

اکنون که گل سعادتت  پربار  است               دست تو ز جام می چرا بیکار است

می‌خور که زمانه دشمنی غدار است              دریافتن   روز چنین  دشوار  است

چون عهده نمی‌شود کسی فردا را                     حالی خوش کن تو این دل شیدا را

می نوش بماهتاب ای ماه که ماه                      بسیار   بتابد   و   نیابد    ما   را

ای آمده از عالم روحانی تفت                حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت

می نوش ندانی ز کجا آمده‌ای                     خوش باش ندانی بکجا خواهی رفت

***

یک جرعه می ز ملک کاووس به است                   از تخت قباد و ملکت طوس به است

هر ناله که رندی به سحرگاه زند                            از طاعت زاهدان سالوس به است

***

گر می نخوری طعنه مزن مستانرا                   بنیاد مکن تو حیله و دستانرا

تو غره بدان مشو که می مینخوری                  صد لقمه خوری که می غلام‌ست آنرا

ابریق مرا شکستی ربی   /   بر من در عیش را بستی ربی

من می میخورم و تو می کنی بد مستی /    خاکم به دهن مگر تو مستی ربی؟؟

 

نا کرده گنه در این جهان کیست بگو ؟ ____ آن کس گنه نکرد در این جهان زیست بگو؟

من بد کنم و تو بد مکافات دهی  _____ پس فرق میان من و تو چیست بگو؟

ماییم و می و مطرب و این کنج خراب              جان و دل و جام و جامه در رهن شراب

فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب                       آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب

ای چرخ فلک خرابی از کینه تست                    بیدادگری  شیو ه دیرینه  تست

ای خاک اگر سینه تو بشکافند                         بس گوهر قیمتی که در سینه تست

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است                        در بند سر زلف نگاری بوده‌ست

این  دسته که  بر  گردن  او  می‌بینی                        دستی‌ست که برگردن یاری بوده‌ست

این کهنه رباط را که عالم نام است                   و آرامگه ابلق صبح و شام است

بزمی‌ست که وامانده صد جمشید است               قصریست که تکیه‌گاه صد بهرام است

تا چند زنم بروی دریاها خشت                        بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت

خیام که گفت دوزخی خواهد بود                     که رفت بدوزخ و که آمد ز بهشت

چون چرخ بکام یک خردمند نگشت                  خواهی تو فلک هفت شمر خواهی هشت

چون باید مرد و آرزوها همه هشت                  چه مور خورد بگور و چه گرگ بدشت

چون نیست حقیقت و یقین اندر دست                نتوان به امید شک همه عمر نشست

هان تا ننهیم جام می از کف دست                    در بی خبری مرد چه هشیار و چه مست

دارنده چو ترکیب طبایع آراست                       از بهر چه او فکندش اندر کم و کاست

گر نیک آمد شکستن از بهر چه بود                  ورنیک نیامد این صور عیب کراست

در فصل بهار اگر بتی حور سرشت                  یک ساغر می دهد مرا بر لب کشت

هرچند بنزد عامه این باشد زشت                     سگ به زمن ار برم دگر نام بهشت

گویند کسان بهشت با حور خوش است                        من میگویم که آب انگور خوش است

این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار                  کاواز دهل شنیدن از دور خوش است

گویند مرا که دوزخی باشد مست                     قولیست خلاف دل در آن نتوان بست

گر عاشق و میخواره بدوزخ باشند                    فردا بینی بهشت همچون کف دست

من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت                    از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت

جامی و بتی و بربطی بر لب کشت                  این هر سه مرا نقد و ترا نسیه بهشت

نیکی و بدی که در نهاد بشر است                    شادی و غمی که در قضا و قدر است

با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل                    چرخ از تو هزار بار بیچاره‌تر است

در هر دشتی که لاله‌زاری بوده‌ست                   از سرخی خون  شهریاری  بوده‌ ست

هر شاخ بنفشه کز زمین میروید                       خالی است که بر رخ نگاری بوده‌ست

از  آمدنم   نبود  گردون  را  سود                   وز رفتن من جلال و جاهش نفزود

وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود                    کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود

در دهر هر آن که نیم نانی دارد                       از بهر نشست آشیانی دارد

نه خادم کس بود نه مخدوم کسی                      گو شاد بزی که خوش جهانی دارد

گویند هر آن کسان که با پرهیزند                     زانسان که بمیرند چنان برخیزند

ما با می و معشوقه از آنیم مدام                       باشد که به حشرمان چنان انگیزند

یک جام شراب صد دل و دین ارزد                  یک جرعه می مملکت چین ارزد

جز باده لعل نیست در روی زمین                    تلخی که هزار جان شیرین ارزد

هر چند که رنگ و بوی زیباست مرا                چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا

معلوم نشد که در طربخانه خاک                      نقاش ازل بهر چه آراست مرا

***

می خوردن و گرد نیکوان گردیدن                   به زانکه بزرق زاهدی ورزیدن

گر عاشق و مست دوزخی خواهد بود             پس روی بهشت کس نخواهد دیدن

***

گر بر فلکم دست بدی چون یزدان                    برداشتمی من این فلک را ز میان

از نو فلکی دگر چنان ساختمی                        کازاده بکام دل رسیدی آسان

***

قانع به یک استخوان چو کرکس بودن               به ز آن که طفیل خوان ناکس بودن

با نان جوین خویش حقا که به است                  کالوده و پالوده هر خس بودن

***

برخیز و مخور غم جهان گذران                      بنشین و دمی به شادمانی گذران

در طبع جهان اگر وفایی بودی                        نوبت بتو خود نیامدی از دگران

***

ای مفتی شهر ز تو پر کارتریم                        با این همه مستی ز تو هُشیار تریم

تو خون کسان خوري و ما خون رزان              انصاف بـده کـدام خونخوار تریم؟

من بی می ناب زیستن نتوانم                          بی باده کشید بارتن نتوانم

من بنده آن دمم که ساقی گوید                         یک جام دگر بگیر و من نتوانم

تا چند زنم بروی دریاها خشت                        بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت

خیام که گفت دوزخی خواهد بود                     که رفت بدوزخ و که آمد ز بهشت

چون چرخ بکام یک خردمند نگشت                  خواهی تو فلک هفت شمر خواهی هشت

چون باید مرد و آرزوها همه هشت                  چه مور خورد بگور و چه گرگ بدشت

چون نیست حقیقت و یقین اندر دست                نتوان به امید شک همه عمر نشست

هان تا ننهیم جام می از کف دست                    در بی خبری مرد چه هشیار و چه مست

دارنده چو ترکیب طبایع آراست                       از بهر چه او فکندش اندر کم و کاست

گر نیک آمد شکستن از بهر چه بود                  ورنیک نیامد این صور عیب کراست

در فصل بهار اگر بتی حور سرشت                  یک ساغر می دهد مرا بر لب کشت

هرچند بنزد عامه این باشد زشت                     سگ به زمن ار برم دگر نام بهشت

فصل گل و طرف جویبار و لب کشت               با یک دو سه اهل و لعبتی حور سرشت

پیش آر قدح که باده نوشان صبوح                    آسوده ز مسجدند و فارغ ز کنشت

ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم                      وین یکدم عمر را غنیمت شمریم

فردا که ازین دیر فنا درگذریم                         با هفت هزار سالگان سر بسریم

گویند مرا که دوزخی باشد مست                     قولیست خلاف دل در آن نتوان بست

گر عاشق و میخواره بدوزخ باشند                    فردا بینی بهشت همچون کف دست

من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت                    از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت

جامی و بتی و بربطی بر لب کشت                  این هر سه مرا نقد و ترا نسیه بهشت

***

آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی                    معذوری اگر در طلبش میکوشی

باقی همه رایگان نیرزد هشدار                تا عمر گرانبها بدان نفروشی

گویند هر آن کسان که با پرهیزند                     زانسان که بمیرند چنان برخیزند

ما با می و معشوقه از آنیم مدام                       باشد که به حشرمان چنان انگیزند

***

گر آمدنم بخود بدی نامدمی                     ور نیز شدن بمن بدی کی شدمی

به زان نبدی که اندر این دیر خراب                  نه آمدمی نه شدمی نه بدمی

زان کوزه‌ی می که نیست در وی ضرری                      پر کن قدحی بخور بمن ده دگری

زان پیشتر ای صنم که در رهگذری                          خاک من و تو کوزه‌ کند کوزه‌ گری

***

ای دوست حقیقت شنواز من سخنی                  با باده لعل باش و با سیم تنی

کانکس که جهان کرد فراغت دارد                    از سبلت چون تویی و ریش چو منی

خیام

تقدیم به دوستانی که نظر دادند