فردوسی
به بهانه یکم بهمن زادروز فردوسی
بزرگترین نگهدارنده فرّ ایرانی و زبان پارسی
در تمام دوران پس از اسلام
در جشن تولدِ (پیغمبر آشی)خویشاوندان، دوستان و آشنایان به خانه آن مرد یا زنِ شصت و سه ساله در آمده و در نشیمنی کوتاه او را (مبارک- مبارک)میگویند. همچنین هر کس به فراخور حال خود، هدیهای نیز تقدیم میکند که معمولاً پارچه یا شیرینی است. در این مراسم ساز نمینوازند و آوازی نمیخوانند
حال با توجه به این آیین کهن مردمی که اتفاقاً در سرزمینهایی برگزار میشود که فردوسی نیز از زادگان و باشندگان آن بوده و به احتمال در زمان او نیز برگزار میشده است؛ به سراغ سرودههایی از فردوسی میرویم که در آنجا شاعر به شرححالی مختصر از خود پرداخته است
در شاهنامه بیتهایی وجود دارد که در آنها فردوسی به ثبت سن خود پرداخته است. اما در هیچکدام از آن بیتها به صراحت به روز زایش خود اشاره نکرده است و نیز به جز در یک نمونه، در هیچکدامِ دیگر بیتها، ماهروزخاصی نام نبرده است
فـردوسـی تنها در یک جا و بطور همزمان، هم به تاریخ (مـاهروز) و هم به سن خود اشاره و از آن یاد کرده است. آنگاه که در پایان پادشاهی شاپور ذوالاکـتاف و پس از به پایان بردن داسـتان او، در سـه بیـت چنین میآورد
چو آدیـنه هُـرمَـزدِ بـهمـن بُوَد
بر این کاخِ فرّخ نِشیمن بُوَد
مـی لعـل پیش آور ای هـاشمی
ز خُمّی که هرگز نگیرد کمی
چو شستوسه سالم شد و گوش کـر
ز گیتـی چـرا جـویـم آییـن و فَر؟
در اینجا فردوسی به صراحت هم به شصت و سه سالگی خود اشاره میکند، هم به تاریخ آن یعنی آدینه هرمزد بهمن (یکم بهمنماه) و هم به مراسم آن یعنی نشیمنی همراه با مـی.
این روایت بلافاصله خواننده را به یاد مراسم جشن تولدی میاندازد که همچنان با نام (پیغمبر آشی)در سرزمینهای خاوری ایران روایی دارد و در بالا به آن پرداخته شد. دور نیست که این گزارش در واقع اشاره به جشن زادروز شصت و سه سالگی او بوده باشد که خانواده و نزدیکانش در بزرگداشت او فراهم ساخته بودهاند. میدانیم که روز یکم بهمنماه در گاهشماریهای ایـرانی برابـر با هیچ جـشن و منـاسبت دیگـری نیست.
بسی رنج بردم بدین سال سی
عجم زنده کردم بدین پارسی
این هم توجه دولت به روستای زادگاه فردوسی, ببینید
ادامه دارد
چهارشنبه 3 بهمن 1391 - 9:08:01 PM